Moskenesoy - Reine

Rano idziemy do centrum A, gdzie przyrządzamy śniadanie przy drewnianym stoliku nad portem. Słońce coraz śmielej wychyla się znad chmur, więc nie zwlekając jedziemy w kierunku Reine. Zatrzymujemy się na parkingu przed zjazdem do centrum miasteczka. Widok na Reine jest wspaniały: błękitne niebo z nielicznymi pierzynkami chmur, różnokolorowe domki nad turkusową wodą i skaliste szczyty wynurzające się z oceanu. Schodzimy do Reine. Po drodze mijamy domki i ludzi wypoczywających w przydomowych ogródkach. Mijamy, jak wydaje nam się, warsztat samochodowy. Mężczyzna w kombinezonie siedzi na niskim krzesełku, paląc papierosa, pogrążony w cichej rozmowie ze swoim towarzyszem. Jest środek tygodnia, więc nasz polski pragmatyzm każe nam myśleć, że przecież „ktoś tu musi pracować”. Jakkolwiek jest naprawdę, błękitne niebo, piękne widoki zapewne działają rozpraszająco.
Postanawiamy wejść na szczyt Reinebringen (448 m n.p.m.) Cofamy się szosą do tunelu, który okrąża droga dla pieszych i rowerzystów. Wchodzimy na tą drogę i po kilku metrach zauważamy wąską ścieżkę odchodzącą w górę. Oczywiście mijamy ją, licząc na drogowskaz kierujący nas na szczyt. Właściwą drogę, czyli niepozorną ścieżkę, którą minęliśmy, wskazuje na uprzejma Norweżka. Ścieżka na Reinebringen jest stroma, kamienista i dość, jak na norweskie warunki, zatłoczona. Należy bardzo uważać na luźne kamienie, które nieopatrznie ruszone przez piechurów zmieniają się w pędzące pociski. Taki spadający na nas kamień napędził nam niezłego stracha. Podejście jest wymagające, natomiast nagroda za wysiłek wspaniała. Ze szczytu rozpościera się widok z „lotu ptaka” na Reine i pobliskie góry. Wrażenie jest niezapomniane. Szczyty wokoło Kjerkfjorden przypominają spiczaste czapki czarnoksiężników (często spotykane porównanie – jakże trafne) pochylonych ku sobie w ważnej debacie. Wędrówkę można kontynuować na szczyt Navaren i do chatki Munkebu. Nasyciwszy oczy widokiem schodzimy tą samą drogą.
Kontynuujemy jazdę samochodem na północ. Mijamy zdecydowanie więcej samochodów z polską rejestracją. Lofoty okazują się, jakże zasłużonym, celem wielu wycieczek. Zatrzymujemy się na maleńkiej wysepce Hamnoya, gdzie jest punkt poboru wody pitnej. Naszym kolejnym celem jest Fredvang. Mijamy most łączący obie części wyspy i jedziemy asfaltową droga do końca. Zostawiamy auto na niewielkim parkingu (zakaz kempingu). Zastanawiamy się nad pieszym podejściem do Mulstoa i rozbiciu namiotu – chcemy w końcu zobaczyć słońce o północy. Rezygnujemy z tego pomysłu, gdyż mimo słońca robi się bardzo zimno. Zrywa się przenikliwy, zimny wiatr, który skutecznie zniechęca nas do plażowania. Plaża w Fredvang jest szeroka (akurat jest odpływ), piaszczysta i pusta. Wcześniej widzieliśmy zjazd z głównej drogi na kemping z licznymi kamperami. Okolica wydaje się idealnym miejscem na długi, spokojny wypoczynek z dala od głównych tras przejazdowych. Wracamy na E10 i jedziemy do Ramberg. Jest to największe miasteczko na Flakstadoy, z punktem informacji turystycznej, marketem, pocztą , przystankiem autobusowym i samoobsługową stacją benzynową. Robi na nas nieco przygnębiające wrażenie, może przez to zimno i wiatr. Centralnym punktem miasteczka wydaje się market (otwarty do 20) wokół którego panuje spory ruch. Kilka kilometrów za Ramberg jest piaszczysta plaża i dobrze widoczny z drogi parking z miejscem na wypoczynek (jeszcze przed Flakstad). Stojące szeregiem kampery sugerują, że jest to dobre miejsce obozowania. I faktycznie – toaleta z ciepłą wodą, stoliki nad brzegiem oceanu i pobliska plaża czynią to miejsce bardzo przyjaznym dla nas. Z samochodu możemy oglądać wędrówkę słońca o północy.

Zdjęcia (4)

Komentarze (0)