Szlak Wybrzeża Rv 17

Kystriksveien, czyli Szlak Wybrzeża, zaczyna się w Steinkjer i po 630 km dociera do Bodø. Droga prowadzi pociętym fiordami wybrzeżem i wymaga opłacenia sześciu przepraw promowych. Trasę można zacząć od Mo i Rana, tym samym ograniczając przeprawy promowe do dwóch. Ostatni odcinek szlaku Wybrzeża wydaje się najpiękniejszy i najciekawszy.
My zjeżdżamy z E6 zaraz za Mosjøen, skręcając w lewo na drogę 78. Wydawało nam się, że już zdążyliśmy przyzwyczaić się do krętych norweskich szos, jednak droga prowadząca do Rv 17 zaskakuje nas. Jedziemy wąską, bardzo krętą szosą prowadzącą nad samym brzegiem Vefsnfjorden, niejednokrotnie prowadzącą tunelem przez masyw gór. Chociaż ruch na drodze nie jest wielki, prowadzenie samochodu wymaga sporej zręczności i wytężonej uwagi. Są miejsca gdzie wyminiecie się dwóch samochodów wydaje się fizycznie niemożliwym. Trudno też oprzeć się podziwianiu mijanych widoków. Na niebie są nieliczne chmury, a śnieg leżący na szczytach otaczających mijane fiordy lśni w słońcu. Nasze ulubione połączenie: woda, góry, biel śniegu, błękit nieba i zieloność trawy. Nie ma wielu miejsc na świecie gdzie tak hojnie możemy tego doświadczyć o otrzymać jak w Norwegii.
Po dołączeniu do Szlaku Wybrzeża droga staje się łagodniejsza. Spotykamy też coraz więcej samochodów. Kłopotliwe jest to, że ze względu na przeprawy promowe, co najmniej kilkanaście samochodów zjeżdża równocześnie z promu i jedzie, zazwyczaj zgodnie, w tym samym kierunku….na następny prom. Chcąc u uniknąć jazdy w kawalkadzie zostajemy chwile dłużej na parkingu, wyruszając ostatni. Jedzie się bardziej komfortowo, ale ledwo zdążamy na kolejny prom. Promy na szczęście pływają dosyć często, ich rozkład można sprawdzić na stronie www.rv17.no lub w darmowej broszurze Kystriksveien. Najdłuższa przeprawa promowa na Rv.17 z Kilboghamn do Jektvik trwa 60 minut (koszt samochód +pasażer: ok. 200 NOK). Podczas tej przeprawy mijamy koło podbiegunowe, którego przebieg wyznacza stalowy globus ustawiony na mijanym brzegu, a o przepłynięciu informuje syrena okrętowa.
Za Forøya jest punkt widokowy na jęzor lodowca Svartisen. Lodowiec widoczny jest po drugiej stronie fiordu. Pogoda jest piękna, a okolica bajkowa. Droga znowu prowadzi samym wybrzeżem, po jednej stronie szosy wznoszą się góry, po stronie oceanu widać górzyste wysepki. Korzystamy z licznych miejsc postojowych podziwiając widoki i urządzając sobie krótkie spacery po pobliskich skałach. Znajdujemy ukryte hytte z dachami porośniętymi trawą. Dłuższy postój planujemy na plaży w Storvika. Jest to bardzo ładny piaszczysty kawałek plaży wciśnięty pomiędzy masywy gór. W pobliżu znajduje się sklep, parking, WC i punkt poboru wody pitnej. Jest już późne popołudnie i niewielu turystów wypoczywa na plaży. Jest to uroczy zakątek i wyobrażam sobie, że w południe i przy dobrej pogodzie jest tutaj tłoczno. Chociaż czy określenie tłoczno w ogóle pasuje do Norwegii?
Jedziemy do Bodo, planujemy płynąć promem o północy. Na miejscu jesteśmy około godziny 10. Ustawiamy sie w kolekce, jestesmy na końcu drugiej liniii kolejki. Czeka sporo kamperów, samochodów z rejestracjami z różnych zakatków swiata, dostrzegamy kilka polskich. Na prom wjeżdżamy bez problemu, tera czeka nas prawie 3,5 godzinna przeprawa. Słońce jest nisko i w niezwykły sposób, zza chmur, oświetal wyłaniające sie z wody garby Lofotów. Widok jedyny w swoim rodzaju.

Zdjęcia (5)

Komentarze (1)